հեղինակ՝ Միքայել Սադոյան
Մի օր Փանոսը հանդիպում է պոչատ աղվեսին։
Ձախորդ Փանոսը որ աղվեսին տեսնում է սկսում է ծիծաղել։ Աղվեսը հարցնում է․
– Ինչու ես իմ վրա ծիծաղում։
– Որովհետև դու պոչ չունես, – ասում է Փանոսը։
– Իսկ դու խելք չունես, – պատասխանում է աղվեսը, – Ես հիմա կգնամ իմ պոչը պառավից կվերցնեմ, իսկ դու քո խելքը ումից կվերցնես, – և աղվեսը փախնում է։
Ես գնացել եմ լեռնադահուկ քշելու: Մենք արթնանում էինք և գնում էինք նախաճաշելու, իսկ հետո գնում էինք հագնվելու, որ գնանք քշենք դահուկ: Ես նոր եմ սովորում դահուկ քշել, բայց արդեն լավ ստացվում էր: Իմ մարզիչը ընկեր Մհերն էր: Ես շատ էի քշում: Իմ ընկերներից 5 մարդ քշում էր դահուկ, իսկ 4 մարդ քշում էր սնոուբորդ: Երեկոյան ժամը 6-ին մենք հետ էինք գնում մեր ճամբար: Ընթրիք էինք անում և հետո խաղում էինք տարբեր խաղեր: Իսկ գիշերը 10-ին պարկում էինք քնելու: Իմ քավորը համ սնոուբորդի մարզիչ է, համ էլ վինդսերֆի: Ամռանը ես գնացել էի իրա մոտ վինդսերֆ սովորելու:
Այսօր իմ եղբայրը Մհերը եկավ մեր տուն: Մենք իրար հետ մի քիչ խաղացինք և ուրախացրեցինք մեր քույրիկին: Իսկ հետո մենք նստեցինք պելմենի ուտենք:
Իսկ հետո մենք նստեցինք ու միասին արեցինք մաթեմատիկայի ֆլեշմոբը մինչև 6-րդ կետը: Հետո մենք գնացինք դուրս խաղալու ու հետո եկանք ու էլի արեցինք մաթեմատիկա:
Այսօր գիշերը Մհերը մնալու է մեր տանը: Ես շատ եմ սիրում երբ Մհերը մնում է մեր տանը:
